شب نجات

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بیخو د از  شعشعه     پرتو   ذاتم کردند                                               

باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک سحری   بود  چه   فرخنده  شبی                          

آن شب قدر که این   تازه براتم دادند

بعد از این روی من و آیینه وصف جمال

که در آنجا خبر  از جلوه ذاتم دادند

من اگر کامرو گشتم و خوشدل چه عجب

مستحق بودم و این ها   به   زکاتم  دادند

هاتف آن روز  به من  مژده  این  دولت    داد

   که  بدان جور جفا صبر ثباتم دادند

این همه شهد و شکر که از سخنم می ریزد             

  اجر صبریست کز آن شاخه نباتم دادند

همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود

     که ز بند غم ایام نجاتم دادند

                                                                                                                                                                                             
لسان الغیب حافظ شیرازی